Labirynt Fauna

Krzyki dochodzące z podwórka nie dawały mi czytać. Niemiłosiernie krzyki smugały moje uszy zagłuszając własne czytane myśli.
"Jednak nie jestem sama. Nieustannie tropią mnie kamery. Wracam myślami do czasów, kiedy to ja oglądałam trybutów, głodujących, spragnionych, zakrwawionych, śmiertelnie odwodnionych. Jestem teraz na ekranach, chyba że gdzie indziej toczy się naprawdę interesująca walka."
Na szczęście czytając to wiele razy nie musiałam się martwić, że coś do mnie nie dotrze biorąc pod uwagę, że potrafię powiedzieć co było dalej ze szczegółami. Zirytowana zamykam okno akurat gdy wrzaski ustają. Kiedy wiatr rozwiewa mi włosy uśmiecham się. Kładę się na łóżko odkładając książkę. Zamykam oczy i leżę tak kilka minut zanim tracę świadomość i zasypiam.
Nie wiem jakim cudem, ale leżę na zniszczonym, kamiennym chodniku. Wstaję. Rozglądam się zdezorientowana, ale dopiero do mnie dochodzi, że to sen. Dawno nie miewałam snów. Znajduję się, jak mniemam w labiryncie. Sugeruje to żywopłot i tylko dwie drogi. Dwie identyczne. Jedna prowadzi prosto przede mnie, a druga znajduje się po mojej prawej stronie.
Jestem zaintrygowana. No dobrze... więc co teraz?

Hera:
Wracasz z powrotem do labiryntu z żywopłotów. Znajdujesz się teraz w niewielkim okrągłym "pomieszczeniu" pozbawionym dachu. Na środku z ziemi wystaje sobie kamień, a na nim... Siedzi syrena? Dziwne zjawisko, przecież nigdzie wokół nie ma wody!
Nuci sobie pod nosem jakąś nieznaną piosenkę w jakimś nieznanym języku.
- Oh... Witaj. Ty musisz być Hearowen... - westchnęła, przeczesując palcami swoje włosy - Poznaję Cię... - uśmiechnęła się uprzejmie. - Nie mogę chodzić... Chciałabyś posiedzieć ze mną i pośpiewać...? - spytała z miłym uśmiechem.
Możesz:
*skręcić w lewo lub w prawo i olać syrenkę
*zostać z nią i pośpiewać

Cecylka:
Zamek w skrzyni głucho klika i staje ona przed tobą otworem. Co znalazłaś? Pewnie spodziewałaś się skarbów, albo chociaż czegoś czego mogłabyś użyć...? Niestety, leżał tam tylko róg jakiegoś zwierzęcia. Gdyby patrzyła na niego siedmiolatka, pewnie pomyślałaby, że to róg jednorożca. Ja nie wiem do kogo wcześniej należał... Ciekawe co to oznacza... Możesz go ze sobą zabrać, albo zostawić. Nic tu więcej do oglądania nie ma, więc wróć skąd przyszłaś i wybierz którąś z pozostałych dróg. W dół lub do przodu.

- Mogę - odparła, wpatrując się w niego. To było wszystko absurdalne, niewiarygodne, a jednak wierzyła w to co się dzieje i wkroczyła w nurt wydarzeń nieświadomości całkowitej. Może to trochę głupie, bo jak to: decydować, a nie być tego pewnym? Jednakże to sen, wyłącznie jej, według przekonania każdego człowieka i samej Elizabeth, oczywiście.
- ... - chwila milczenia, choć było pewne, że ma ochotę powiedzieć coś, zapytać się, ale niesprecyzowane pytanie trudno wyrazić, tak samo uczucia i emocje tym dwóm stworzeniom w jednym pomieszczeniu. Dziewczyna, która od początku zaśnięcia nie zmieniła wyrazu twarzy jakby miała nałożoną maskę, a faun... Po prostu - ni to zdezorientowanie, ni panika. Przekrzywiła głowę zaciekawiona, rozpatrując, co on może mieć tam w głowie, oczywiście w sensie kompletnie mentalnym. Nigdy nie interesowała ją anatomia i tym podobne, psychopatka z niej marna. Tak wszyscy jej mówili, od dłuższego czasu. "Byłabyś najmniej podejrzaną osobą, gdyby działa się tu jakaś akcja". Ułożona, porządna panieneczka z bardzo dobrego domu. Czegóż chcieć więcej? Pieniędzy! Tego jej brakowało.
- W jaki sposób pozbyć się zająca? - zapytała wprost, zbierając myśli do kupy, bez żadnego marudzenia. W ten sposób jej ulżyło.

Eileen:
Wybierz jedną z dróg.
Na wprost - droga, uwodząca pięknym kwiatowym zapachem
W prawo - cisza, pustka, gęsta mgła, przez którą nic nie widać
(btw. serio idź prosto, bo jak pójdziesz w prawo to się zdublują scenariusze z tym Hery xD)

Kicała dalej przed siebie, aż natrafiła na zmianę krajobrazu. I to jaką zmianę! Aż jej się pyszczek otworzył z wrażenie, gdy na drodze pojawiła się piękna syrena! Od razu pomyślała o tym, że powinna się przyłączyć i zbajerować syrenę... Ale, bo zawsze musi być jakieś "ale", po chwili dotarło do niej jaką opinię miały syreny. Jak nie wprowadzały w obłęd, to zjadały, to rozrywały na strzępy... no proszę was! Hercia nie da się tak łatwo omamić przez pierwszą lepszą Arielkę! Poza tym jest królikiem z kontuzją łapy... Za wiele by nie zdziałała...
- Nie ze mną takie numery! - krzyknęła obrażona, zupełnie jakby syrena powiedziała jej wielką obelgę prosto w twarz. A jednak.. to ten okres dojrzewania.
Wielce oburzona obróciła się na pięcie, pokazując na do widzenia język dla syreny i dodając "Nie będzie dziś potrawki z królika na kolację!", ruszyła w lewdo, znów do pokoju z króliczą rodziną.
- Kobieta zmienną jest! - odpowiedziała na ich wymowne spojrzenia, że znów jak gdyby nigdy nic wróciła sobie po prostu, by przejść przez inne drzwi. Spojrzała na ostatnie, trzecie już drzwi, na których widniał malunek pająka.
Do trzech razy sztuka, pomyślała, przechodząc przez ostatnie drzwi. Oby obrazek nie symbolizował, że roi się tam od pająków....
Widzicie, Hera nie jest jedną z tych dziewczyn, które wieją na widok pająka, jednak wręcz nienawidzi ich zabijać. Wierzy, że to sprowadza ciężką chorobę i zawsze po zabiciu pająka zawiązuje sobie we włosach mały warkocz, by temu zapobiec... Jeśli będzie ich tam pełno, a ona pozabija chociaż część... Wyobraźcie sobie ile będzie musiała zrobić warkoczyków!

Hera:
Zaraz zaraz... Gdzie Ty w ogóle trafiłaś? Widać studnię... Ale... Jakoś tak daleko... Prowadziła do niej bardzo długa ścieżka wysadzana kamieniami. A zaraz przed nią była dziura. Bardzo bardzo głęboka przepaść. Jednak przełożona była przez nią kładka. W sumie kawałek drewna. Jeśli było się zajączkiem droga powinna nie stwarzać żadnych problemów.
Jednak... Z dziury wydawały się wylewać jakieś opary. Tak jakby ktoś z wysokości wysypał kilo brokatu, który podskakiwał by w górę w wielkich kłębach jak kurz. Ciekawe co to...
Rzucaj
Słonko/chmurka/księżyc: przechodzisz bez przeszkód
Gwiazdka: Deska spada, ale w ostatniej chwili udaje Ci się wrócić na stronę z której przybyłaś... No i co teraz? Skaczemy?

Hera:
Pomyślnie przeszłaś na drugą stronę. Okazało się, że te dziwne opary zamieniają z powrotem w człowieka, dlatego zające tu nie przychodzą. Znów jesteś sobą.
Stajesz przed studnią. Wydobywa się z niej cichy szept:
"Na paluszka Twe skinienie studnia spełni twe życzenie..."
Jest ona jednocześnie wyjściem. Wypowiedz jedno życzenie i wskocz do środka, obudzisz się.

Szła przed siebie i szczerze mówiąc - całkowici odpłynęła w myślach. Zupełnie zapomniała gdzie jest i co właściwie robi, kucała tylko przed siebie, lekko kulejąc, a już za chwilę, zanim się spostrzegła, znów była normalna! Znaczy... była znów sobą, człowiekiem, bo stwierdzenie, że znów stała się normalna jest błędne.
- Hę? - te krótkie słówko(?) wydobyło się z niej mimowolnie, rozejrzała się dookoła, po czym usłyszała niezidentyfikowany głos, mówiący coś o ruszaniu palcem, życzeniu i studni. A więc ma życzenie! Chwila, co takiego mogłaby sobie zażyczyć? Może by rana zniknęła? Nie, nie będziemy marnować na to życzenia! Może zażyczyć sobie, by stać się tajemniczą, sexowną księżniczką-wróżką-ninja? Od 4 klasy podstawówki o tym marzy!
- Chce kotka! - wypaliła, olewając swoje myśli, jednocześnie zginając i prostując palca, bo w końcu "Na paluszka Twe skinienie". Chwilę po tym jej zawodny szósty zmysł kazał jej skoczyć do studni, przez dłuższy czas stała i kłóciła się z nim w myślach, bo przecież nie jest, aż tak głupia, by skoczyć na pewną śmierć. Potem przypomniała sobie, że przecież to tylko sen, a chce kotka... więc warto zaryzykować. I SIUP, skoczyła. Kuniec snu. Obudziła się znów w swoim cieplutkim łóżeczku, przetarła oczy, po czym zerknęła przelotnie na zegarek, który wskazywał zdecydowanie zbyt wczesną porę, więc przewróciła się tylko na drugi bok i znów zasnęła.

Paćka:
-Musisz wrzucić zająca do studni. - powiedział faun. - Tyle, że jest to bardzo trudne zadanie... Chyba, że znajdziesz róg. Gdzieś go schowałem, dawno temu, kiedy jeszcze nie był potrzebny. I zapomniałem gdzie jest. Jeśli go znajdziesz, zające same pójdą za tobą... Jednak bez niego... Uważaj, możesz stać się jednym z nich.
Faun nadal uparcie wpatrywał się nieobecnym wzrokiem w punkt w przestrzeni.
- W drogę...
Faun swoimi rękoma wykonał jakiś skomplikowany, trudny do powtórzenia gest i drzwi za dziewczyną ponownie się otworzyły.

Słucha go uważnie, jakby to wszystko było na poważnie i całkowicie nieabsurdalne. Zmarszczyła brwi. Naprawdę jej się nie widziało wrzucać jakiegokolwiek stworzenia do studni. Przecież będzie się topić, bardzo długo. Zające potrafią pływać chociaż troszkę? Chyba nie. Może to i lepiej, nie będzie się długo męczył. Głęboka studnia... Zadrżała wystraszona, wyobrażając sobie, co się by z nią stało, gdyby wpadła do takiej.
Po pierwsze: Na pewno by utonęła.
Po drugie: Najpierw by zemdlała z paniki.
Wiedziała przede wszystkim to, że z pewnością musi mieć ten cholerny róg, bez względu na wszystko. Wpatrywała się przez dłuższą chwilę na fauna, który nijak wiedział, co robi, wymachując tymi... "Rękoma" z braku lepszego słowa. Czy byłaby w stanie powtórzyć ten prześmieszny gest? Całkiem możliwe, przecież jest spostrzegawcza jak mało kto na całym świecie. Przeszła przez drzwi, rozglądając się.